Cechy i aspekty Frigidaire Fftr2021ts

Frigidaire Fftr2021ts to energooszczędny i nowoczesny lodówka do zabudowy, która oferuje wyjątkowo szerokie możliwości przechowywania żywności. Jest wyposażona w technologię smarowania PureSource 3, która chroni żywność dzięki filtrowi węglowemu i stałemu dostarczaniu świeżego powietrza. Lodówka jest wyposażona w wygodne szuflady, które ułatwiają rozmieszczanie produktów. Pojemne szuflady sprawiają, że z łatwością można przechowywać dużo produktów i mieć do nich dostęp. Lodówka jest również wyposażona w kontrolę temperatury, która pozwala na precyzyjną regulację temperatury w lodówce, co zapewnia dłuższą świeżość produktów. Frigidaire Fftr2021ts jest łatwy w utrzymaniu, wyposażony w system samooczyszczania i wyjmowane szuflady, dzięki którym łatwiej jest utrzymać lodówkę w czystości.

Ostatnia aktualizacja: Cechy i aspekty Frigidaire Fftr2021ts

Z Encyklopedia Zarządzania

System produkcyjny jest nieodłącznym elementem każdego przedsiębiorstwa, za pomocą którego realizuje ono działalność produkcyjną. Jest to w odpowiedni sposób zaprojektowany i zorganizowany mechanizm, wykorzystywany przez człowieka (pracownika) w procesie pracy, prowadzący do wytworzenia produktów materialnych i niematerialnych, spełniających potrzeby konsumentów. System produkcyjny jest układem, w którym elementy znajdujące się na wejściu, przekształcane są poprzez cykl procesów produkcyjnych do elementów wyjściowych, czyli gotowych produktów.

System produkcyjny można opisać następującym równaniem:

Y=T (X)

gdzie:

Y- wektor opisujący stany wyjściowe,

X-wektor opisujący zasoby systemu produkcyjnego,

T- transformacja systemu.

System produkcyjny można rozpatrywać jako zbiór stanowisk roboczych w organizacjach, na których następuje zmiana właściwości przedmiotu pracy, poprzez realizację procesów produkcyjnych (T), wśród których wymienia się procesy podstawowe, pomocnicze i procesy obsługi.

1. Procesy podstawowe realizowane są stanowiskach roboczych produkcji, gdzie następuje zmiana składu, postaci, kształtu, wymiarów i innych właściwości przedmiotu pracy, zgodnie z ustalonym procesem technologicznym.

2. Procesy pomocnicze w stosunku do robót produkcyjnych realizowane są na stanowiskach pomocniczych. Mogą to być czynności związane z przygotowaniem materiałów do produkcji, zapewnieniem narzędzi, a także procesy transportu, składowania czy kontroli.

3. Stanowiska usługowe realizują z kolei procesy usługowe (związane np. z bezpieczeństwem i higieną pracy, potrzebami zdrowotnymi, bytowymi, czy socjalnymi pracowników).

Oprócz procesów produkcji, w modelu wyróżnia się elementy wejścia (X) i elementy wyjścia (Y). Na wejściu do każdego procesu produkcyjnego znajdują się zasoby, które zostaną w nim wykorzystane i zalicza się do nich następujące czynniki produkcji:

• zasoby rzeczowe (budynki, maszyny, surowce, materiały, półfabrykaty do dalszej obróbki),
• zasoby finansowe (kapitał w postaci zasobów pieniężnych w kasie, na kontach bankowych lub u klientów, a także kapitał zamrożony w formie aktywów trwałych),
• zasoby ludzkie (wiedza i umiejętności zatrudnionego personelu).

Na wyjściu z procesu produkcyjnego znajdują się gotowe wyroby lub usługi, a także odpady, produkty wybrakowane, surowce przeznaczone do ponownego wykorzystania będące skutkiem ubocznym procesu produkcyjnego, informacje dotyczące jakości wyrobu, koszcie jego wytworzenia oraz opis doświadczeń zdobytych podczas jego produkcji. System produkcyjny jest więc układem elementów wejścia i wyjścia, gdzie procesy produkcyjne są ogniwem łączącym te dwa elementy wraz z ich wzajemnymi interakcjami oraz sprzężeniami informacyjnymi, materiałowymi i energetycznymi. W każdym modelu systemu produkcyjnego wyróżnia się zarządzanie jako funkcję niezbędną dla jego prawidłowego funkcjonowania.

Otoczenie systemu produkcyjnego

System produkcyjny jest układem otwartym, na który oddziałuje środowisko, w jakim jest on realizowany. Otoczenie systemu produkcyjnego dzieli się na otoczenie bliższe i dalsze, gdzie wyróżnia się czynniki, mające bezpośredni wpływ na przebieg procesów produkcyjnych. W odniesieniu do otoczenia systemu produkcyjnego wyodrębnia się:

• czynniki wewnętrzne, do których należą pracownicy organizacji, prowadzone prace badawczo-rozwojowe, organizacja produkcji, zaopatrzenia i zbytu, techniki marketingowe czy środki finansowe, jakimi dysponuje firma,
• czynniki zewnętrzne, gdzie zalicza się techniki produkcji i dystrybucji oraz organizację obsługi posprzedażowej, w tym także możliwość nabycia urządzeń o zadowalającym poziomie jakości.

Produktywność systemu produkcyjnego

Do oceny funkcjonowania systemów produkcyjnych określono szereg różnych miar. Obecnie powszechnie stosowaną miarą jest produktywność. Miara ta wyraża stosunek efektów uzyskanych dzięki realizacji procesu produkcyjnego do nakładów poniesionych na jego realizację. Produktywność systemu produkcyjnego jest również jednym z celów, dla których systemy są projektowane. Kreowanie systemów produkcyjnych ma również na celu wzrost jakości wytwarzanych produktów oraz obniżenie kosztów ich wytwarzania.

Bibliografia

• Pająk E. Trojanowska J. (2012). Planowanie i sterowanie produkcją wieloasortymentową. php/Innowacje" title="Innowacje">Innowacje w Zarządzaniu i Inżynierii Produkcji, Oficyna Wydawnicza Polskiego Towarzystwa Zarządzania Produkcją, Opole
• Chrobocińska K. (2014). Charakterystyka funkcjonowania systemu produkcyjnego. [w:] Zintegrowane systemy wytwarzania, Wyd. EXPOL, P. Rybiński, J. Dąbek, sp. j., Olsztyn

Autor: Justyna Pawlik

Z Encyklopedia Zarządzania

Planowanie audytu obejmuje szereg czynności służących do przygotowania procesu kontrolnego oraz osoby go przeprowadzającej (audytora). Audytor, aby przeprowadzić audyt musi prawidłowo rozumieć zakres i metody działań badanej jednostki, do czego używa się informacji pochodzących z różnych źródeł. Następnie, należy zidentyfikować istotne elementy wchodzące w skład procedur i kontroli wewnętrznych a także regulacje prawne. Właściwe i dokładne przeprowadzenie audytu uzależnione jest od dokładnie i prawidłowo sporządzonego planu, bowiem już na etapie planowania podejmowane są ważne decyzje, które mają bezpośredni wpływ na cały przebieg czynności audytorskich.(E. Saunders 2002, s. 121)

Cele planu audytu

Cele audytu, ustalane na etapie planowania, muszą pozostawać w ścisłej korelacji z aspektami, które zostaną włączone w spektrum audytu oraz z zdefiniowanym wcześniej ryzykiem. Bardzo istotne jest, aby na etapie planowania zdawać sobie sprawę, iż określenie celów audytu będzie wpływało na jego zakres a wnioski formułowane w etapie końcowym (sprawozdawczość), powinny stanowić odpowiedź na zagadnienia zadane na etapie planowania. Istotą czynności audytorskich będzie udzielenie odpowiedzi na pytania zawarte w planie audytu, dlatego tak istotne jest, aby zostały one określone poprawnie.

Aby uświadomić sobie rolę i znaczenie planu audytów, należy przedstawić podstawowe cele procesu planowania:

• zgromadzenie danych na temat obszaru działalności jednostki, który ma być poddany badaniu,
• przyswojenie obszaru poddawanego badaniu,
• ocena ryzyka,
• sprecyzowanie celów i zakresu audytu,
• rozpoznanie kryteriów porównawczych dla badanej działalności.

(K. Knedler, 2005, s. 43)

Elementy planowania audytu

1. Zakres audytu - jego ustalenie w zasadzie poprzedza sam proces planowania audytu, który może mieć różne cele, bardziej ogólne, czyli badania rutynowe ale może też służyć sprawdzeniu, czy zalecenia poprzedniej kontroli zostały wdrożone lub może skupiać się na określonym aspekcie działalności podmiotu. Zdefiniowanie zakresu audytu jest kwestią konieczną, bowiem warunkuje on, co w istocie będzie badane. Zakres audytu jest zintegrowany z jego celami, co łącznie wyznacza granicę badania. Planując zakres audytu należy rozważyć trzy główne aspekty: 1) komórki organizacyjne, które mają wejść w zakres audytu, 2) okres mający zostać poddany badaniu, 3) projekty, przedsięwzięcia, programy, jednostki, stanowiska, które mają zostać skontrolowane.
2. Próbkowanie – przeprowadzając audyt, bardzo rzadko bada się całość operacji zachodzących w danej jednostce. Należy więc dokonać wyboru odpowiedniej części procentowej do badania. W procesie doboru próby stosuje się prawo średnich oraz prawo prawdopodobieństwa, dzięki których zastosowaniu ustalony zostaje procent operacji, reprezentujący średni faktyczny obraz wszystkich operacji.
3. Czas – określa czas potrzeby do przeprowadzenia audytu. Wyrażany w osobodniach lub osobogodzinach. W ustalaniu tej wielkości bierze się pod uwagę charakter i wielkość badanej jednostki, mnogość procesów, liczbę audytorów i ich praktykę. php/Zasoby" title="Zasoby">Zasoby ludzkie – skompletowanie zespołu przeprowadzającego audyt. Odpowiedzialnym za to jest szef zespołu. Nie musi nim być osoba o największej randze, a na przykład posiadająca największe doświadczenie i wiedzę w zakresie operacji będących przedmiotem audytu. php/Zesp%C3%B3%C5%82" title="Zespół">Zespół powinien być dobrany w ten sposób, aby z jednej strony zapewnić jak najdokładniejsze przeprowadzenie audytu, a z drugiej strony rozwój audytorów.
4. Przygotowanie do audytu – należy zapoznać się z informacjami, które będą przydatne w przeprowadzeniu audytów. Trzeba sięgnąć do takich źródeł jak materiały w Kartotece Stałej, listy punktów pomocniczych oraz zalecenia z poprzednich kontroli.

(E. J. 122-123)

Zakres planowania audytu

Zakres planowania audytu uwarunkowany jest od dostępu do informacji, doświadczenia audytora, czasu w jakim mają odbywać się czynności audytorskie, ich charakteru oraz wielu innych. To stadium jest nazywane także ogólnym lub wstępnym przeglądem.Planowanie audytu to przede wszystkim zbieranie informacji, jednak jest to dopiero pierwszy etap w pozyskiwaniu wiadomości, które zostaną pozyskane w trakcie czynności audytorskich. Dlatego też na etapie planowania informacje powinny być ogólne, a ich uszczegółowieniem audytor zajmować się będzie w trakcie samego audytu. Informacje zbierane na etapie planowania można podzielić na kategorie:

1. Otoczenie prawne – wszystkie akty prawne, wytyczne organów zewnętrznych, umowy i porozumienia istotne dla badanej działalności. php/System" title="System">System organizacyjny– struktury organizacyjne, na jakich oparte jest operowanie jednostki. php/Kompetencje" title="Kompetencje">Kompetencje i zakres odpowiedzialności konkretnych osób na danych stanowiskach, warunki delegowania uprawnień, system podrzędności i nadrzędności pomiędzy funkcjami, liczebność zespołu pracowniczego oraz rejestr inwentarza organizacji.
2. Informacje finansowe – plany finansowe oraz sprawozdania z ich wykonania, plany dochodów i wydatków, zapisy i szacunki kosztów operacji z uwzględnieniem danych z przeszłości, które audytor traktować będzie jako punkt odniesienia. php/Polityka" title="Polityka">Polityka, procedury i instrukcje – charakteryzują metody realizacji działalności, tym samym są źródłem kryteriów porównawczych. Element ten może sam w sobie stanowić przedmiot kontroli pod kątem wpływu na oszczędność, Wydajność i Skuteczność.
3. Inne informacje – raporty z poprzednich audytów, kontroli, przeglądów (źródła wewnętrzne) lub ogólnodostępne opracowania dotyczące danego problemu, obszaru jak na przykład publikacje naukowe, artykuły z prasy oraz wszelkie inne informacje, których udzielają menadżerowie.

Po zebraniu wyżej wymienionych informacji, powinno stać się możliwe ustalenie danych dotyczących:

• wymogów i odpowiedzialności od strony prawnej,
• celów, rodzaju i miejsca prowadzenia działalności,
• danych osób odpowiedzialnych w przedsiębiorstwie,
• zdefiniowania polityki i procedur obowiązujących w firmie,
• struktury organizacyjnej obowiązującej na terenie zakładu,
• finansów, tj. php/Bud%C5%BCet" title="Budżet">budżetu zrealizowanego, realizowanego i planowanego. Knedler, M. Stasik 2005, s. 37-42)

  Zakres czynności kierownika audytu

  Każdy kierownik zajmujący się zarządzaniem komórki audytu wewnętrznego, jest odpowiedzialny za:

  • profesjonalne oraz rzetelne realizowanie zadań audytowych założonych w planie audytu oraz pozaplanowych działań
  • upewnienie, iż dana komórka audytu wewnętrznego nie odpowiada bezpośrednio za wszelkie działania, które podlegają audytowi oraz ich nie nadzoruje
  • skuteczną koordynację działalności jednostki audytu wewnętrznego, która będzie zgodna z normami audytu wewnętrznego we wszystkich komórkach sektora finansów publicznych
  • utworzenie na podstawie wyników analizy zagrożenia, długoterminowego planu, który będzie obejmował wszelkie obszary funkcjonowania jednostki
  • sporządzenie rocznego planu audytu w parciu na wynikach analizy zagrożenia
  • sporządzenie planu rekrutacji oraz rozwoju zawodowego należących do niego pracowników

  Audytor powinien posiadać cechy takie jak:

  1. Intelektualna ciekawość oraz wyobraźnia, która powinna wyrażać się niezależnym spojrzeniem oraz wdrażaniem oryginalnych rozwiązań oraz nowości w dziedzinie zaleceń.
  2. Dynamizm oraz energia, które oznaczają wzmożony wysiłek, szybkie tempo pracy oraz sumienność.
  3. Swobodne zachowanie oraz zrównoważenie, bez jakiejkolwiek arogancji wraz z powstrzymaniem emocji w warunkach kryzysowych, ponoszenie konsekwencji, nieuleganie naciskom czy też spełnianie zadań audytora.
  4. Stała komunikacja, wyrażane poglądów w sposób ustny jak i pisemny zrozumiale i przejrzyście.
  5. Rygor i metoda, wdrażanie przez umiejętność analitycznego rozumowania, które pozwoli ukazać problemy oraz zdolność syntezowania tychże trudności dla zwalczenia wszelkich nieprawidłowości i rozdania rzeczowych zaleceń. (A. Herdan 2009, s. 91)

  Początkowo audytor pilnował tylko audytu finansowego na potrzeby wewnętrznego przedsiębiorstwa oraz współpraca z biegłym kontrolerem. Jednak gdy rozmiary działalności uległy zmianie, zwiększyły się, a warunki na rynku skomplikowały się, audytor przeobraził się w konsultanta kierownictwa komórki w dziedzinie systemu kontroli wewnętrznej prognozowania oraz przewidywania przyszłości czy też doskonalenia metod zarządzania.

  Obecnie audytorzy wewnętrzni potrafią wspomóc kierownictwo w:

  • wszelkich dziedzinach technicznych, które nie koniecznie przynależą do specjalności kierownictwa
  • analizie przyszłości, a więc nie tylko przeszłości
  • opinii merytorycznej wszelkich sprawozdań
  • śledzeniu czynności, które zazwyczaj kierownictwo nie ma możliwości monitorować
  • doręczeniu informacji dla spraw decyzyjnych
  • minimalizowaniu oraz identyfikowaniu ryzyka
  • ukazywaniu reguł zarządzania oraz naruszeń procedur

  (A. 92)

  Bibliografia

  • Alnajjar J. (2013). Audyt komunikacyjny w przedsiębiorstwie - nowy przedmiot zainteresowania lingwistyki
  • Herdan A. (2009). Audyt wewnętrzny jako narzędzie wspomagające efektywny nadzór korporacyjny w spółkach akcyjnych, Wydawnictwo Uniwersytetu Jagielońskiego, Kraków
  • Knedler K. (2005). Audyt wewnętrzny w praktyce. Audyt operacyjny i finansowy, Polska Akademia Rachunkowości, Łódź
  • Saunders E. (2002). Audyt i kontrola wewnętrzna w przedsiębiorstwach, Wydawnictwo EDUCATOR, Częstochowa
  • Sołtyk P. Kontrola zarządcza i audyt w jednostkach samorządowych
  • Tomaszkiewicz A. (2010). Wartość dodana wnoszona przez audyt wewnętrzny

  Autor: Karol Peszko, Justyna Bugaj

  Regulacyjna teoria temperamentu, RTT to koncepcja temperamentu autorstwa polskiego psychologa Jana Strelaua, stanowiąca kontynuację badań Pawłowa^[1] nad temperamentem.

  W koncepcji tej temperament jest pojęciem dwuwymiarowym – na poziomie energetycznym i czasowym. Na poziomie energetycznym temperament charakteryzują cztery cechy: aktywność, reaktywność, wrażliwość sensoryczna oraz wytrzymałość^[2].

  • Aktywność (AK), w teorii Strelaua, jest rozumiana jako tendencja do zachowań o wysokiej wartości stymulacyjnej (dostarczających wysokiej stymulacji zewnętrznej).
  • Reaktywność emocjonalna (RE) to tendencja do intensywnego reagowania na bodźce, wywołujące emocje, czyli wrażliwość (↑ RE) lub odporność (↓ RE) emocjonalna. Poziom reaktywności warunkuje styl działania jednostki, czyli typowy sposób wykonywania czynności. org/wiki/Wra%C5%BCliwo%C5%9B%C4%87_sensoryczna" title="Wrażliwość sensoryczna">Wrażliwość sensoryczna (WS) to zdolność reagowania na bodźce o niskiej wartości sensorycznej
  • Wytrzymałość (WT) to zdolność adekwatnego reagowania na bodźce długotrwałe lub silnie stymulujące

  Pojęcia te wywodzą się z pojęcia siły procesu pobudzenia Pawłowa.

  W wymiarze czasowym temperament można opisać następującymi cechami:

  • żwawość (ŻW) to tendencja do szybkiego reagowania, utrzymywania wysokiego tempa aktywności oraz łatwej zmiany reakcji,
  • perseweratywność (PE) to tendencja do kontynuowania zachowań po zaprzestaniu stymulacji.

  Style działania[edytuj | edytuj kod]

  Strelau wyróżnił dwa style działania:

  • Wspomagający – taki styl charakteryzuje osoby wysokoreaktywne; przeważają u nich czynności pomocnicze nad zasadniczymi, przy wysokiej stymulacji spada ich efektywność działania, preferują zachowania o niskiej wartości stymulacyjnej, a w sytuacjach szczególnej mobilizacji organizmu ponoszą wysokie koszty psychofizyczne.
  • Prostolinijny – to styl charakteryzujący osoby niskoreaktywne; u których występuje równowaga czynności zasadniczych i pomocniczych (bądź przewaga tych pierwszych), efektywność działania takich osób spada przy niskiej stymulacji; przy pozbawieniu możliwości podwyższenia poziomu stymulacji, preferują zatem zachowania o wysokiej wartości stymulacyjnej.

  Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Jan Strelau: Psychologia różnic indywidualnych. SCHOLAR, 2006, s. 250-258.
  2. ↑ Jan Strelau (red. ): Psychologia: podręcznik akademicki. Gdańsk: Gdańskie Wydawnictwo Psychologiczne, 2007, s. 708 -711. ISBN 978-83-7489-083-0. btitle=Psychologia+%3A+podr%C4%99cznik+akademicki&rft. aulast=Strelau+%28red. %29&rft. date=2007&rft. pub=Gda%C5%84skie+Wydawnictwo+Psychologiczne&rft. place=Gda%C5%84sk&rft. pages=708+-711&rft. isbn=978-83-7489-083-0">